Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

H 21η Μαρτίου, η μέρα που συμπίπτει με την έναρξη του εαρινού ηλιοστασίου και κατά συνέπεια με την πρώτη μέρα της άνοιξης, έχει καθιερωθεί από τη διεθνή κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα της Δασοπονίας. Ο εορτασμός της κάθε χρόνο τιμά την προσφορά των δασών και εξαίρει την σπουδαιότητά τους. Περισσότερο δε από κάθε άλλη φορά, στην εποχή μας, τονίζει την άμεση ανάγκη προστασίας και επαύξησης τους ως απαραίτητη προϋπόθεση για την δική μας επιβίωση. Είναι πλέον εμφανές ένα ολοένα μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την προστασία των δασών, που άρχισε ήδη να επηρεάζει αποφασιστικά την πολιτική πολλών οργανισμών και κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο. Η μέρα αυτή είθισται να είναι ημέρα περισυλλογής και αφύπνισης όλων των φορέων και του κάθε πολίτη χωριστά για την προστασία και ανάπτυξη των δασικών οικοσυστημάτων. Το δάσος έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου, καθώς αποτέλεσε την πρωταρχική πηγή των πρώτων υλών του για αρκετές χιλιετηρίδες. Στην Ελλάδα, η επιστήμη της δασοπονίας πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και αναπτύχθηκε σταδιακά μέχρι και σήμερα. Τα δασικά οικοσυστήματα της χώρας μας αποτελούν ένα μικρό θησαυρό όχι μόνο για μας τους Έλληνες, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, αφού η Ελλάδα, βάσει μελετών, έχει τον υψηλότερο δείκτη δασικής βιοποικιλότητας στην Ευρώπη. Το γεγονός αυτό βαρύνει τη δική μας γενιά με το βάρος μιας ακόμη ευθύνης: την κληροδότηση στις μελλοντικές γενιές του συνόλου των υγιών και βιοποικιλόμορφων δασών συνάμα με την προσπάθειά μας να αυξήσουμε το δασικό μας πλούτο, να βελτιώσουμε το περιβάλλον των πόλεων και να ξαναδώσουμε ζωή στη μαραζωμένη οικονομικά και δημογραφικά ύπαιθρο. Κύριος στόχος της πολιτικής μας, όσον αφορά την προστασία των δασών, θα πρέπει να είναιη αντιμετώπιση του φαινόμενου των δασικών πυρκαγιών και η διεύρυνση της έννοιας "αειφορική διαχείριση", ώστε να περιλάβει όλες τις προσφορές και λειτουργίες του δάσους. Χρέος όλων μας λοιπόν είναι η συστράτευση στην ελπιδοφόρα αυτή προσπάθεια. Κι ας μην ξεχνά κανείς πως η γη δεν μας ανήκει – την έχουμε «δανειστεί» από αυτούς που έρχονται, από τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.